Ik heb je boek net met tranen in m’n ogen uitgelezen! Ten eerste je openheid over je levensverhaal en ten tweede de prachtige teksten die je geschreven hebt: er wordt zoveel in gezegd dat ik herken (ook weer een woord dat je gebruikt).
De gedichten geven feilloos aan wat echt belangrijk is in het leven. ( positieve kijk, liefde, stilte, vriendschap en respect voor elkaar )
Ik weet zeker dat ik je gedichten nog vele malen ga herlezen.
Heel warm, oprecht, positief en vol liefde geschreven. Ik herkende heel veel in je woorden. Prachtige foto’s trouwens. Ook die maken de warmte, liefde en rust bijna tastbaar. Nieuwkerk ik ben trots op je!!! En………ik ben blij dat je op mijn pad bent gekomen.
Je gedichten en verhalen zijn helend en heel erg herkenbaar, dank je wel.
Ik vind het een mooi integer boek. Je hebt over het leven nagedacht en wijze lessen opgetekent afgewisseld met verstilde foto;s.
Je mag er trots op zijn. Het maakt je tot een bijzonder mens.
Ik heb genoten van je boek. Jeetje wat een mooi werk heb je geleverd. Waar kan ik beginnen om het uitteleggen? Die foto’s, de verhalen, gedichten….. gewoon het complete plaatje. Ik vind het in één woord een schitterend boek. Wat laat je veel van jezelf zien. Echt heel erg knap. Het is gewoon iets waar je trots op kan en mag zijn.
Ik denk ook dat je heel trots op jezelf kan zijn, dat je zover gekomen bent en je deze dingen nu kan doen. Dit is heel hard werken geweest en dat heb je toch maar mooi gedaan.
Ik had al snel gezien en gelezen dat je door je “ziekte” de diepte in bent geworpen en dat die diepte jou heeft doen zien hoe mooi de wereld is.
Het heeft jou in contact gebracht met god, het licht, het leven, ala, hoe je het ook wil noemen.
Ik had elke tekst in je boek zelf kunnen schrijven, het is alsof je door dezelfde ogen kijkt als ik. Om deze reden greep mij je boek aan en maakt het mij vrolijk.
Bovendien stimuleert het mij om andere mensen te laten zien en voelen hoe mooi het leven is.
Dank voor je boek, het had niet geschreven kunnen worden door iemand die niet weet wat het is om psychisch in zwaar weer terecht te komen.
Ondanks jouw ervaringen met schizofrenie, of misschien moet ik zeggen, dankzij die ervaringen, ben je er een rijker mens van geworden, ben je er als het ware door gelouterd. Dat blijkt uit je teksten, dat blijkt uit je foto’s, de manier waarop je met name naar de natuur kijkt.
Wat een vreemde tijd, lijkt op een nieuw uitgekomen film. Wat een saamhorigheid is er in de samenleving en wat een mooie muziek ontstaat in deze periode van crisis. Neem mijn petje af voor de zorgmedewerkers en de mensen die in het transport werkzaam zijn, want de levensmiddelen en andere vitale behoefte moeten wel beschikbaar blijven. De kwetsbaarste onder onze samenleving hebben het moeilijk in deze tijd, denk aan elkaar en bel even naar hun, klein gebaar maar groot gewin. Het wordt steeds stiller op straat en dat geeft ook een soort rust en bezinning, waar niet iedereen tegen kan, het is ook een gedwongen stilte en dat valt niet mee. Het is ook een soort mededogen en liefde die ons meer tot elkaar brengt ook nu we op afstand van elkaar moeten leven. Neem je tijd en houd de afstand in acht, we gaan er veel sterker uitkomen.
Dat is wat een mens z’n hele leven nastreeft, maar soms – of zelfs in de meeste gevallen – niet vindt.
Rust is datgene wat je in je geest moet vinden, maar we moeten zoveel doen en hebben, zodat die geest constant in beweging is.
Als je wat je bezit nu eens niet als je eigendom beschouwt, dan heb je al een heel stukje bereikt.
We zijn de hele dag bezig met datgene wat we hebben en bezitten te beschermen om het niet kwijt te raken.
Als je dit los zou laten zou er al een hele geestelijke rust zijn.
Geniet van de dingen die om je heen gebeuren en gewoon van het er zijn voor iemand.
Gebruik je geestelijke vermogen om iets weg te geven zonder dat je er van uitgaat dat je iets terug krijgt: dat is rust.
En geloof me: je krijgt te allen tijde iets terug zonder dat je er om gevraagd hebt.
Alleen je eigen ik is je eigendom, de rest mag je gebruiken.
Heb je wel eens een bloem in een groot veld bekeken en vergeleken met een andere van dezelfde soort die er naast staat, dan heb je gezien dat hij anders is en als je dat door hebt en ziet dan voel je dat er meer nodig is om de rust te vinden dan die mooie cd-speler of die mooie auto die je gezien hebt.
Laat de rust in je absorberen, want hij wil te allen tijde tot je toetreden.
Het leven is een weg met vele hobbels en kuilen, niet alleen voor jezelf, maar dat is ook zeker bij de ander het geval. De vreugde die je kan hebben in de liefde geven en ontvangen kan een bevrijding zijn die heel mooi kan zijn, maar het kan tegelijkertijd overschaduwd worden door pijn die ook met liefde te maken heeft, maar dan met de liefde die je ontnomen wordt.
Liefde die je ontnomen wordt doet pijn aan je hart, wat niet te beschrijven is. Jammer genoeg moet je die pijn accepteren en een plekje zien te geven, want je kan de pijn niet uitwissen of van iemand overnemen.
Daarom zeg ik laat de liefde bloeien, ook naar je medemens, dan komt het vanzelf terug, niet altijd op het moment dat je het wil, maar op de momenten dat je het niet verwacht en opgegeven hebt. De liefde is een lot uit de loterij, je hebt altijd prijs, maar de hoofdprijs komt altijd onverwacht.
Wat is het leeg in het leven van iemand met een psychiatrische ziekte.
Waar kunnen ze zich aan vastklampen? Wie reikt hen de hand?
De mensen moeten instappen in de rijdende trein van de maatschappij, maar wie steekt hen een hand toe?
Daar ligt de essentie van het probleem: de mensen hebben iemand nodig om met hen naar het volgende perron te lopen omdat ze er zelf niet toe in staat zijn.
Iedereen kan het meemaken, een directeur die naar beneden stort en alles ziet wegvagen.
Maar iemand die zo`n ziekte heeft kan als hij de goede hulp krijgt uitgroeien tot zo’n zelfde directeur.
Ik ben iemand die op de rijdende trein van de maatschappij rijdt en in het leven langs die trein gelopen heeft op zoek naar een perron.
Ik zal in het leven altijd op die grenzen blijven lopen, omdat ik weet dat er teveel mensen zijn die de hand niet aangereikt krijgen.
Laten we nu eens inzien dat een psychiatrische ziekte niet iets is waardoor je niet met mensen kan praten, maar juist een ziekte waarmee je in het leven kan groeien tot een meer emotioneel mens.
Als deze zieke mens een arm, een luisterend oor en veel liefde aangereikt krijgt en zeer veel vertrouwen, dan kan zo iemand de toppen van het leven bereiken
Waar blijft de tijd, 1 december 2010 kwam ik binnen bij een FACT team als 1e ervaringsdeskundige binnen deze instelling op de loonlijst van GGZ Delfland te Delft. Door de functie binnen deze organisatie op een goede manier vorm te geven en neergezet is dit uitgegroeid tot een team van 12 Ervaringsdeskundige en 2 stagiaires. Heb kwetsbare periodes gehad waar ik goed mee doorgekomen ben, maar elke keer de gelegenheid gehad het werk weer op te bouwen en dit ook goed uitgevoerd hebt, waar blijft de tijd. Deze periode zit ik in een opbouwfase waar ik veel van leert, wat wil ik verder en hoe gaat ik dat invullen. Mooi dat ik terzijde wordt gestaan door een mooie vrouw die begrijpt hoe de situatie is en hoe te handelen. Soms vraag ik me wel af, waarom ik altijd in een kwetsbare positie blijft en daar niet zozeer een betere plek in kan krijgen. Het werk vind ik steeds een mooie uitdaging en krijg ook mooie berichten terug van de clienten. De positie waar ik me in beweeg blijft soms een zwakke schakel wat wel elke keer een uitdaging is, maar waar ik soms moedeloos van wordt. Heb hiervoor een stuk geschreven ‘waar gaan we heen. wat komen we tegen. wat doen we ermee” wat mij zeer aanspreekt, door mijn kwetsbaarheid ben ik ook gevormd, en kan ik goed mijn werk uitvoeren en functioneren. Ben blij met 8 jaar Ervaringsdeskundigheid binnen FACT GGZ Delfland hoop nog vele jaren dit vol te houden, omdat wat in mij verborgen ligt andere mensen nodig hebben om meer geluk en blijheid te voelen.
Ja, die is tegenwoordig ver te zoeken, maar het zit er wel degelijk.
Er wordt gauw een oordeel over iemand geveld, waardoor de warmte niet toestroomt.
Het zou kunnen dat je die andere persoon niet mag, maar toch zou je objectief moeten blijven, waardoor hij of zij toch iets te vertellen heeft waar je iets aan hebt.
Het oordeel is vaak de stremming op de warmtetoestroom.
Wees gewoon jezelf zonder de angst niet aardig gevonden te worden, dan heb je al een heel eind gewonnen.
De warmte is de positieve energie die een mens uitstraalt naar de ander.
Als je zelf niet lekker in je vel zit is dat ook een stremming.
Dit kan allerlei oorzaken hebben, maar de warmte zal altijd in je zijn, het komt er alleen op dat moment niet uit.
De warmtestroom van een persoon is een grote bepaling van zijn karakter in positieve zin.
Oordeel niet, maar accepteer en respecteer de persoon met al zijn eigenaardigheden; hij of zij heeft altijd iets belangrijks te vertellen, als je het maar toelaat bij jezelf.
Probeer een positieve energiebron voor een ander te zijn, dan stroomt het vanzelf terug.
Mensen hebben altijd veel in hun rugzak mee te sjouwen,maar als je dit kan delen met reisgenoten wordt deze rugzak opeens niet zo zwaar meer. Wat een waarde heeft dat als je iets kan delen waar je moeite mee heeft. Ik bedoel met reisgenoten mensen, vrienden, kennissen waar je op je Reis pad gebeurtenissen mee deelt waarin je verder je groei in je leven kan opbouwen, je bespreekt ongemakken, en moeilijkheden op je levenspad waardoor het pad breder wordt omdat je dingen kan delen en niet de zwaarte van die rugzak alleen hoeft te dragen. Heb afgelopen maanden veel geleerd over meer je kwetsbaarheden open te gooien, dat deed ik al, maar je levensvragen blijven op dat moment nog op de achtergrond, omdat je te veel met je kwetsbaarheden overhoop ligt. Het is zaak bij je herstel ook je sociale omgang met mensen om je heen te herstellen, en dat voelt heel goed als je dat ook uitvoert ook bij je medemens. Dit aspect van een sociale update van je contacten is meer helend dan welk medicijn dan ook, ook voor je mede contacten. Ik bedoel Reis pad omdat soms in de lijn van je leven mensen uitstappen die een andere lijn gaan volgen, maar soms toch later weer tegenkomt op je pad zodat ze weer even mee kunnen reizen in jou of hun leven. Iedereen heeft een Reis te gaan die niet vanzelf gaat en waarin je obstakels tegenkomt die niet makkelijk k zijn maar altijd zijn te overbruggen.
Wat is er veel gebeurd denk je, in wat achter me ligt, maar ik kan er met trots naar kijken.
Op de momenten dat het even niet ging ben je misschien een andere kant op gegaan of verder gegaan waar je gebleven was.
Het is niet: waarom gebeuren er die dingen met mij, maar wat leer ik er van en wat doe ik er mee.
Ieder mens krijgt negatieve en positieve gebeurtenissen op zijn pad.
Op de momenten dat je het even niet meer ziet zitten wordt er opeens hulp aangeboden of je krijgt een kaartje of iets anders dat je aan het denken zet.
Als je open staat voor het toeval wordt het op elk moment aangereikt, het is maar wat je er mee doet.
Sta open in de wereld, dan zal je zien wat je toebedeeld krijgt.
Ieder mens is een puzzelstukje van de toekomst, het past allemaal in elkaar.
Je moet alleen veel gebeurtenissen doormaken om te weten waar je als stukje in het geheel komt te liggen.
Laat iedere gebeurtenis een beter kennen van jezelf zijn, zodat je een toekomst tegemoet kan zien, waarin het puzzelstukje nooit meer verplaatst hoeft te worden.
Een mens zoekt elke dag, ieder uur, naar de waarde van zijn leven, maar in de meeste gevallen herkennen we niet wat de waarde van jezelf is, voor de ander. Waarom zoek- en we toch altijd naar herkenning bij ons zelf, terwijl de ander vele malen aangeeft dat je er mag zijn en dat je trots mag zijn op wie je bent. We laten het meestal niet toe, omdat de complimenten die we krijgen niet als waardevol worden beschouwd, doch alleen maar als mededeling.
Iedereen is waardevol op deze wereld, ook degene waarvan je denkt dat het nooit wat met hem wordt. Als sommige mensen stelen of drugs gebruiken of dealen, zijn het nog steeds mensen die waardevol zijn en die een steentje bij kunnen dragen voor de medemens. In welk opzicht dan?
Iedereen heeft zijn positieve en negatieve kanten, de waarde er van wordt bepaald door wie je als puur mens eigenlijk bent. En niet door je gedrag of wat je uit gespookt hebt. Iedereen komt er vroeg of laat achter dat hij een stukje van zijn leven heeft achtergelaten in het verleden, waar hij het waardevolle van hem of haar zelf meer had kunnen laten gelden. Iedereen komt op een gegeven moment achter die waarheid, dat is waardevolle dat ieder mens bezit op deze aarde.
Morgen zal het beter gaan hoor je vaak zeggen, maar de tijd heeft een grote invloed op het donker en het licht voelen. De angst van de mens heeft een grote invloed op het in donker voelen en leven van de mensheid. Je komt veel angst tegen bij de mensen, maar waarheen moeten ze gaan om het licht te voelen, dus de vreugde en het geluk van hen zelf?
Het vrij zijn waar ik het in dit boek ook over heb, is een grote schakel tussen donker en licht. Wat zal die ander wel niet van me denken? Ik zal hem toch niet kwetsen? Zie ik er wel goed uit? Zitten m’n haren wel goed? Allemaal vragen uit angst gebo- ren. Als je zeker bent van jezelf, en van jezelf houdt zoals een ander dat bij jou zou doen, dan ben je op de goede weg. Hou van jezelf en twijfel niet aan je talenten: want je mag er zijn, zoals je bent! Dat is vrijheid, waardoor je meer in het licht komt te staan. Je ziet dan ook alles in een ander perspectief.
Heel recent kwam ik iemand tegen die vanwege kanker de dood in de ogen zag. Alleen mensen in haar omgeving hadden veel verdriet, zoals de familie, kennissen en vrienden, maar bij haar zag ik een berusting, liefde en zekerheid. Ze was voor zichzelf al zo ver dat het leven ten einde kwam, maar haar omgeving, kon haar positiviteit ten opzichte van de dood nog niet plaatsen. Van het donker naar het licht kan een kleine stap zijn, maar soms lijkt hij mijlen ver weg te zijn! Wat een berusting en liefde voelde ik bij die persoon! Toen ik haar 3 weken voor haar dood een hand gaf, wenste ik haar sterkte, niet met de hoop beter te worden,
maar sterkte met het licht dat ze uitstraalde …
Heb vrijwillig 6 dagen in 1991 in een separatie cel doorgebracht i.v.m. psychotische episode, kon niet op de afdeling functioneren, het enige lichtpuntje was de hulpverlener die het goede contact maakte bij het brengen van me eten te roken en om een praatje te maken. Veel is er gepasseerd, zoals rouwverwerking, acceptatie, verlies van contacten, onveiligheid, en onzekerheid over de toekomst. Waar kon je je nog aan vastklampen? als niet iedereen meer in je geloofde dat het nog goed zou komen. Als je in zo`n situatie zit, is het belangrijk dat je het geloof in jezelf probeert vast te houden. Op dit moment kunnen collega`s, vrienden, familie, kennissen en cliënten niet geloven dat ik toen in 1991 er zo erg bij heb gelopen, maar zal altijd op blijven wijzen en letten waar ik vandaan gekomen ben. De hoop en vertrouwen voor Familie van cliënten moet blijven bestaan, en die zal ik altijd aansturen om dat ook te behouden. Hoe meer je de openheid over je kwetsbaarheid kenbaar maakt hoe vrijer en opener je voelt in het leven. Je kan mensen kwijt raken, maar je krijg er wel waardevolle contacten voor terug. Volg je pad van je gevoel, en grijp je kansen om je ziel met je kwetsbaarheid openbaar te maken voor je vertrouwden en onvertrouwde omgeving, want dat is wat ieder mens die met de psychiatrie in aanraking komt uiteindelijk wil. Ben op dit moment werkzaam als ervaringsdeskundige voor GGZ Delfland te Delft voor een FACT team wat cliënten behandeld met psychotische stoornissen en/of verslaving.
Wat een fijn en krachtig team wat ik altijd vanaf het begin gewaardeerd heb in het opzicht van ooit verlangen naar zo`n team van toen ik nog opgenomen was in 1991. Waren er toen maar zulke teams waar de verschillende disciplines dicht bij elkaar stonden, en snel kon schakelen waar nodig is. Nu zijn Ervaringsdeskundige hier goed ingebed, maar soms moet er in verschijnende instellingen nog erg gestreden worden voor de functie ervaringsdeskundige. De cultuuromslag van herstelzorg is nog niet helemaal doorgedrongen in het personeelsbestand van de verschillende instellingen. GGZ Delfland de instelling waar ik voor werk is dat gelukkig steeds meer gaan waarderen, en het beleid daar goed op gaan aanpassen.
VRIENDENDIENST
In het jaar 2005 heb ik m’n levensverhaal geschreven en kwam er toen achter dat ik meer wilde met m’n ervaringsdeskundigheid. Heb me toen aangemeld bij de Vriendendienst DWO (Delft, Westland, Oostland) om als vrijwilliger aan het werk te gaan voor een maatje.
De Vriendendienst is een onderdeel van de organisatie PERSPEKTIEF, en maakt koppels van maatjes (cliënten met een psychische achtergrond) en vrijwilligers die het leuk vinden om iets te kunnen betekenen voor dat maatje. Je probeert hen uit het isolement te halen waar sommigen inzitten, en hun eigenwaarde te laten hervinden. Je gaat om de 14 dagen wat ondernemen waar je alle twee achter staat, niets moet echter. Dit kan zijn: wandeling, film, markt, restaurant, winkelen, fietsen, strand, enzovoort.
Ik kwam in 2005 in contact met Ria Vrolijk, die toen de coördinator was van de Vriendendienst. We hebben veel gepraat over mijn verleden, en wat mijn drijfveer was om me hiervoor in te gaan zetten. Ze had allemaal namen van maatjes in de kaartenbak staan en na een paar weken kreeg ik een telefoontje dat ze iemand voor mij had, Haris genaamd, een Indonesiër die al jaren in Nederland woonde en gestudeerd had aan de TU in Delft.
Hij was ingenieur in de IT en had een groot iq.
De eerste ontmoeting was in Delft, in het kantoor van de Vriendendienst.
Het klikte meteen en we hebben direct een vervolgafspraak gemaakt met z`n tweeën.
Toen was het de eerste keer dat we elkaar echt spraken over ons verleden en de toekomst en wat ons bezig hield. Haris was werkeloos geworden doordat hij zijn vrouw moest verzorgen, anderhalf jaar voordat hij mij ontmoette. Zijn vrouw had kanker en Haris verzorgde haar tot haar dood.
SANYO DIGITAL CAMERA
Maatje Haris (links) vrijwilliger Maarten (rechts)
Doordat hij niet kon werken in die periode is hij ontslagen met alle gevolgen van dien. Na een verwerkingsproces klopte hij aan bij de Vriendendienst, omdat hij in een isolement was geraakt. Haris deed in het verleden alles samen met zijn vrouw, maar nu was alles ineens weggevallen. Zijn vrouw had hij ontmoet in zijn studietijd op de TU. De eerste ontmoeting heeft hij alles verteld en kampte zelf ook met zijn gezondheid, wat met vallen en opstaan ging. Zijn hele familie woonde in Indonesië en Haris woonde zelf al de helft van zijn leven in Nederland. ’Waar hoor ik bij?’ vroeg hij zich op een gegeven moment af. Zijn drang om terug te gaan naar Indonesië was erg groot, maar hij durfde de stap nog niet te maken. De vele ontmoetingen die wij hadden, hebben hem heel goed gedaan en ik vroeg hem ook elke keer hoe ver hij was om de stap te maken, naar Indonesië. Hij voelde zich niet meer prettig in zijn huis waar hij woonde, omdat daar zoveel gebeurd was tijdens de verzorging van zijn vrouw.
In april 2005 was onze eerste ontmoeting en in oktober 2006 nam hij de beslissing om hier alles achter te laten en naar Indonesië te gaan om daar misschien wat op te kunnen bouwen. Hij moest de weken daarna heel veel regelen, en ik heb hem daar ook in bijgestaan. Het huis moest leeg, en alle andere zaken moesten geregeld worden. De laatste keer dat ik hem zag was toen alles wat hij weg wilde doen uit zijn huis bij het grof vuil gezet moest worden. Hij had alleen zijn kleren nog en wat aandenkens, meer niet. Zo ging hij op weg naar zijn wortels, in Indonesië.
Heb telefonisch daarna nog een beetje contact gehad, maar het was niet veel.
Na 9 maanden kreeg ik een telefoontje, hij was weer terug in Nederland, en voelde zich eenzaam. Heb gelijk een afspraak met hem gemaakt, en we ontmoetten elkaar in de bibliotheek van Delft bij de TU. Hij zat letterlijk en figuurlijk aan de grond. Hij had een tas met kleren, en zo liep hij door Delft, en sliep bij de nachtopvang van Delft. De eerste ontmoeting na zijn bezoek aan Indonesië blijft me nog steeds bij: wat was hij down en teleurgesteld! Hij vertelde dat ze hem belazerd hadden met zijn financiën en de zaak die hij wilde opzetten. Ze hadden dus misbruik gemaakt van zijn positie …
Hij zwierf geruime tijd door de stad Delft en dat vond hij heel wrang, na het goede leven wat hij gekend had samen met zijn vrouw. In die periode van zijn zwerftocht is er ook een film gemaakt voor de Vriendendienst door studente van de hogeschool INHOLLAND te Rotterdam. Ik heb daar ook aan meegewerkt, en het gaf voor Haris weer een stimulans om door te zetten wat hij in zijn hoofd had. In de periode er na kwam hij via de GGZ-behandelaar in een pension voor woonbegeleiding in Wateringen, waar hij rond moest komen van 12,50 euro per week, meer was er niet omdat zijn financiën allemaal geregeld werden door het personeel van dat pension. Hij had het er erg moeilijk mee, dat hij daar verbleef tussen mensen die veel meer problemen hadden dan hij, en raakte daardoor nog meer down.
Hij was wel blij dat hij onderdak had en niet meer hoefde te zwerven door Delft.
Ik heb altijd het contact behouden, ondanks dat hij zo erg in de shit zat.
In dat pension voor woonbegeleiding heeft hij ongeveer een jaar gezeten, toen heeft hij zelf een huurhuis in Delft kunnen regelen en is daar in getrokken. Hij had geen geld en moest toch het huis inrichten. Heb hem bijgestaan, middels de toenmalige coördinator van de Vriendendienst, Fred de Hoogh. Haris zocht meubels en andere huishoudelijke zaken. We zijn toen met ze`n drieën naar de kringloopwinkel van Delft gegaan, en mochten gratis alles uitkiezen!
We hebben alles verhuisd, en hij zat er weer netjes bij. In die tijd kwam ik heel veel bij hem, om hem bij te staan, en dat was meerdere malen dan de ontmoetingen van om de 14 dagen, wat de regel was van de Vriendendienst.
Ik heb het met veel energie gedaan, en dat sterkt me om in deze tijd me meer in te zetten voor mensen zoals Haris, want hij is op dit moment niet de enige die zo in het leven staat. We hebben veel gepraat over de toekomst van ons beiden, en op een keer kwam hij met een idee, over wat hij wilde gaan doen.
Haris had connecties in Indonesië, en wilde een tussenpersoon worden voor au-pairs die in Nederlandse en Belgische gezinnen zouden kunnen gaan werken via au-pair-bureaus.
Hij zag het helemaal zitten en ging vanaf deze dag aan het werk. Elke keer als ik hem ontmoette voelde ik de energie die hij in zich had om dat werk uit te voeren.
In oktober 2008 ging hij naar Indonesië om zijn zaken te regelen en studenten warm te maken voor dit mooie werk. Ik heb altijd contact gehouden via MSN met hem, om hem te steunen in de moeilijke tijden daar.
In augustus 2009 kwam hij even terug en heb ik hem gesproken en hij miste Nederland heel erg, hij voelde zich nog steeds nergens bij horen.
Twee weken later vertrok hij weer terug, en tot nu toe zit hij daar nog steeds om zijn business te regelen zoals hij dit noemt. September 2010 is hij van plan weer terug te komen, met veel ervaring in het overleven.
Ik heb veel geleerd van hem, en hij van mij, de positiviteit die we uitstraalden heeft ons gebracht waar we op dit moment in het leven staan. De liefde waarmee we elkaar steunden werkt nog altijd door in het leven van dit moment.
Het leven kan soms een gevecht en een strijd zijn, wat je een gevoel geeft dat het niet gewonnen kan worden.
Je hoeft niets te winnen, maar de kansen om te groeien in het leven worden je elke dag aangereikt, zodat je het gevoel krijgt niets te hoeven overwinnen, maar gewoon het leven te leven.
Het leven bestaat niet alleen uit leuke dingen, want die grijpen we maar al te graag aan.
Als de negatieve dingen zich aandienen dan grijpen we meestal niet de kansen en aanreikingen die het leven je te bieden hebben.
Laten we inzien dat de oplossingen voor negatieve gevoelens meestal buiten ons bereik liggen en steeds voorbij waaien als we ze willen beetpakken.
De kansen worden aangereikt, je hoeft ze niet te zoeken.
En als de kans voorbij jou waait, komt er een andere langs om jou te dienen.
Een kans is niet dat wat bij een ander plaats vindt, maar die speciaal voor jou bedoeld is, het is maar of je hem grijpt of de volgende pakt.
Pak de kans die bij jou past, want dat is de aanreiking die je nodig hebt om in het leven te groeien naar die mens die je graag wilt zijn. Niet voor een ander, maar alleen voor jezelf!
Ik ben zeer beschermd opgevoed; we mochten eigenlijk niet
zoveel, maar ik heb toch wel een leuke jeugd gehad (met al z’n
beperkingen).
Mijn vader was tuinder en hij teelde sla en bloemen in de kassen
van het Westland.
Op mijn dertiende moest mijn vader stoppen met dit bedrijf
omdat hij het erg in zijn rug had.
Op mijn veertiende leerde ik een aannemer kennen die bij een
vriend van mij de tomatenteelt bij hield.
Daar ben ik toen aan het werk gegaan tijdens de vakanties en
als ik vrij was van school.
Ik heb twee tuinbouwscholen doorlopen en diploma`s behaald.
Op mijn 18e jaar heb ik examen gedaan van de middelbare
tuinbouwschool en ging weer verder met het werk.
Het was de zomer van 1982, erg warm en druk.
Ik ging slecht slapen, waarom weet ik niet, maar ik was met alles
tegelijk bezig en in de nacht ook druk aan het denken over alles.
Je zit op het punt: wat wil ik en wat ga ik doen met het leven?
Mijn ouders dachten dat ik een zonnesteek had opgelopen en
belden de dokter, maar die constateerde dat het wat anders was.
Ze konden het niet helemaal plaatsen, ik liep zomaar het huis uit
en ging geluiden maken, een hond nadoen, dus m’n ouders wisten
zich geen raad!
Toen heeft de dokter mij medicijnen gegeven om beter te slapen.
Het hielp niet echt, waarna ik een soort paardenmiddel kreeg
van de dokter.
Uiteindelijk belandde ik op de PAAZ-afdeling van het Oude en
Nieuwe Gasthuis in Delft.
Juist ik zat dus midden in een psychose.
Ik was helemaal de weg kwijt (ook door dat slechte slapen); ik
was in een heel andere wereld beland als die andere mensen om
mij heen.
Wat voelde ik me eenzaam op die PAAZ-afdeling met onbekende
mensen en dan voel je je opvoeding die beschermde op je
afkomen…
Ik was nog zo groen als wat en volkomen afhankelijk van het
personeel en de mensen die er zaten.
Ik kreeg Haldol als medicijn voorgeschreven, dat was een antipsychoticum.
Van die Haldol ging je kwijlen en heel raar lopen, zoals een
robot, je was de controle over je lichaam kwijt: vreselijk!
Op den duur kwam ik beter in contact met de medepatiënten en
ging het wel gezelliger worden, maar vreselijk eenzaam was ik
wel.
Ik was me toen al meer bewust van de natuur om me heen,
omdat ik dat als het enige positieve zag.
Er zeer veel rust uit haalde.
Op den duur zijn we ook wel eens weg gegaan, de stad in met een
paar medepatiënten, voor de ontspanning.
Het ging dus beter en ik voelde me steeds sterker worden.
Ik heb drie maanden in de PAAZ gezeten en toen werd ik
ontslagen, maar daarna begon het herstel pas.
Ik had nergens zin in, maar moest de draad wel weer op gaan
pakken.
Uiteindelijk ben ik bij dezelfde baas als voorheen weer rustig aan
het werk op gaan bouwen.
Ik had in die tijd ook al een vriendin, maar dat was nog erg pril
allemaal, zij heeft het dus ook slechts half meegemaakt.
Na een jaar had ik het werk weer helemaal opgebouwd en het
leven ging weer verder.
In 1987 ben ik getrouwd met m’n vriendin, ik was 22 jaar en we
gingen wonen in Kwintsheul.
In maart 1991 raakte m’n vrouw in verwachting van ons eerste
kind.
Ik schoot compleet weer in de stress en sliep weer slecht en had
het ook druk met het werk.
De tweede psychose ontwikkelde zich – wat ik zelf eigenlijk niet
door had.
Ik liep over banken heen, sloeg met deuren en de tv-programma’s
sloegen allemaal op mij.
Het was gewoon beangstigend, maar het rare was dat ik mezelf
onwijs goed voelde, maar de buitenwereld zag wel dat er met mij
wat aan de hand was.
Op een gegeven moment knapte er wat in m’n hoofd en ging ik
helemaal door het lint!
Er is toen een ziekenauto gebeld en ik moest opgenomen worden.
Ik kwam op de opname-afdeling van St. Joris in Delft terecht.
Na een intakegesprek, waarbij ik zelfs m’n vrouw niet meer
herkende, moest ik de isoleercel in.
Dit was om rustig te worden en geen impulsen van buitenaf te
krijgen.
Ik had weinig kleren aan, alleen m’n onderbroek en hemd. Er lag
een matje om te slapen en een schoolbord om wat op te tekenen.
Je behoefte moest je in een kartonnen hoed doen en meer had je
niet …
Om de zoveel tijd kwam er een personeelslid om even te praten
en eten te brengen.
Ik heb daar zes dagen in gezeten, vervolgens kwam ik op de
afdeling terecht.
De medicijnen die ik kreeg waren weer Haldol: net zoals ik
hiervoor beschreven heb kreeg ik weer allerlei bijwerkingen,
vreselijk was dat!
Ik was blij dat er toen nog geen rookverbod was in de kamer,
want er werd wat afgerookt daar.
Ik deed lekker mee en zette me ook in voor medepatiënten die het
even moeilijk hadden.
Hierdoor was het voor mij ook vallen en opstaan.
Wat kom je dan in een andere wereld terecht dan thuis als het
getrouwde stelletje.
Mijn vrouw moest alles zelf doen: vanaf het verven tot het
behangen van het kinderkamertje toe.
Ik kreeg elke dag bezoek van haar, wat mij elke keer erg goed
deed.
Ik leefde elke dag naar dat moment toe, méér was er gewoon
niet.
Haar buik werd steeds dikker en ik kon er niet veel mee;
frustrerend was dat.
Ik had ook allerlei gesprekken met de psychiater en
verpleegkundige, maar het viel niet mee
om er weer bovenop te komen.
Liep met plastic zakken op m’n hoofd over de afdeling en nog
veel meer andere dingen. Ik was er echt nog niet, dat voelde ik
ook wel. Familie en vrienden kwamen ook af en toe op bezoek,
maar dat werd op een gegeven moment ook steeds minder,
vreselijk was dat.
Af en toe een kaartje, dat deed wonderen.
Ik heb er 9 maanden gezeten en toen werd ik ontslagen uit deze
instelling.
Ik moest het zelf uitzoeken, wel onder begeleiding, maar ja, die
had je maar af en toe.
Voordat ik ontslagen werd is ons eerste kindje geboren; ik was er
nog niet best aan toe, maar ben er wel bij geweest.
Wat vond ik dat mooi, maar ’k was nog wel een beetje afwezig
door de medicijnen.
In januari 1992 werd ik ontslagen uit deze instelling.
Wat gaf dat een stress zo’n kind, vooral omdat ikzelf ook nog
herstellende was.
Ik ben langzaam het werk weer een beetje op gaan pakken, wat
ook met vallen en opstaan ging.
Ik was elke keer bang dat het weer fout zou gaan en daardoor
had ik veel angst om teveel hooi op m’n vork te nemen.
Uiteindelijk lukte het weer om de hele week aan het werk te
gaan, wat een goed gevoel gaf.
Ik pakte alles weer aan en kon geen nee zeggen, wat achteraf
gezien niet de goede instelling was om datgene te accepteren
waar je gevoelig voor was.
In het jaar 1996 ging het daardoor weer fout.
Het was niet zo erg dat ik opgenomen moest worden, maar ik
moest wel weg uit de gezinssituatie.
Ik werd toen geplaatst in een pastoraal centrum in Hattem om
tot rust te komen.
Er ging veel door me heen in die mooie natuur daar.
Hoe moest ik het nu gaan doen met werk, gezin, mezelf? Ik wist
het niet meer.
Er werd veel gepraat met de medepatiënten daar die in hetzelfde
schuitje zaten.
Het was een en al rust, stilte en natuur om je heen, heerlijk was
dat!
Je voelde je niet alleen in die eenzaamheid.
Mijn vrouw kwam één keer per week naar me toe, want het was
180 kilometer van huis vandaan.
Er werd daar wel begeleiding gegeven, maar het was niet veel. Je
moest het zelf een beetje uitzoeken.
Wat vond ik het moeilijk om alles weer op te pakken.
Ik had ook veel angst om naar het dorp te gaan met al die
mensen om je heen en ging er gewoon van beven.
Na 3 maanden daar opgenomen te zijn geweest werd ik
ontslagen uit deze instelling.
Het was de derde keer dat ik het meemaakte en wilde zoiets niet
nog een keer meemaken.
Ik heb langzaam het werk weer geprobeerd op te bouwen en m’n
baas gaf me alle ruimte, maar het ging niet meer!
Wij hebben toen besloten dat m’n vrouw meer zou gaan werken
en dat ik het huishouden zou gaan doen.
Ik was nog herstellende en moest van alles schoonmaken. Dat
was ik niet gewend en dat bracht weer allerlei spanningen met
zich mee.
Na een half jaar voelde het goed en wilde ik weer proberen om
een ochtendje aan het werk te gaan.
Niet meer bij m’n oude baas, maar bij iemand in de paprika’s,
wat veel rustiger was dan in de potplanten bij m’n oude baas.
De relatie die ik had met m’n vrouw kreeg veel te verduren en
zij heeft mij onwijs geholpen met alles, maar het was niet meer in
evenwicht.
Ik was erg afhankelijk geworden van haar en dat benauwde
haar, maar ik kon op dat moment niet anders.
We hebben het nog drie jaar aangekeken en toen hebben we de
knoop doorgehakt.
In 2003 zijn we uit elkaar gegaan, wat voor allebei een soort rust
gaf.
We zijn eerst drie maanden met z’n tweeën alles op papier gaan
zetten wat we wilden en hoe we het gingen regelen.
Uiteindelijk hebben we besloten dat we de kinderen op zouden
voeden via co-ouderschap.
Achteraf heb ik veel geleerd van m’n ex-vrouw, wat ik nodig had
om zelf verder te gaan.
Er komt nog een vervolg van de reis die ik vanaf 2005 tot nu meemaakte en waar ik nu op dit moment me huidige
werk aan overgehouden heb.
Ervaringsdeskundigheid binnen Ggz 