Wat is het leeg in het leven van iemand met een psychiatrische ziekte.
Waar kunnen ze zich aan vastklampen? Wie reikt hen de hand?
De mensen moeten instappen in de rijdende trein van de maatschappij, maar wie steekt hen een hand toe?
Daar ligt de essentie van het probleem: de mensen hebben iemand nodig om met hen naar het volgende perron te lopen omdat ze er zelf niet toe in staat zijn.
Iedereen kan het meemaken, een directeur die naar beneden stort en alles ziet wegvagen.
Maar iemand die zo`n ziekte heeft kan als hij de goede hulp krijgt uitgroeien tot zo’n zelfde directeur.
Ik ben iemand die op de rijdende trein van de maatschappij rijdt en in het leven langs die trein gelopen heeft op zoek naar een perron.
Ik zal in het leven altijd op die grenzen blijven lopen, omdat ik weet dat er teveel mensen zijn die de hand niet aangereikt krijgen.
Laten we nu eens inzien dat een psychiatrische ziekte niet iets is waardoor je niet met mensen kan praten, maar juist een ziekte waarmee je in het leven kan groeien tot een meer emotioneel mens.
Als deze zieke mens een arm, een luisterend oor en veel liefde aangereikt krijgt en zeer veel vertrouwen, dan kan zo iemand de toppen van het leven bereiken
Ervaringsdeskundigheid binnen Ggz 