Separeercel

Ik heb 6 dagen van me leven in een separeercel gezeten en voelde me niks meer, alleen me eigen geest was er nog meer niet.
De hulpverlener die af en toe even langs kwam voor eten te brengen of een shagje te roken heeft tot heden toe diepe indruk op mij gemaakt.
Hij bleef niet staan maar ging er bij zitten en we hebben mooie gesprekken gehad. Hij was zeer relaxt en ik daardoor ook.
Het zal me altijd bij blijven dat die man, het enige contact wat ik had toen mij meer het gevoel gaf dat er nog meer bestond als een separeercel.
Ik wil hiermee zeggen dat de hulpverlener op dezelfde voet en lijn moet gaan staan als de cliënt. Daar heb je moed en visie voor nodig als hulpverlener.
Ten eerste moet de naam separeercel anders worden want het heeft al een negatieve lading. Ten tweede moet de inhoud van een separeercel anders worden en aangemerkt worden als rust of afzonderingsruimte.
Ik heb zelf de separeercel niet als negatief ervaren want ik had die nodig op dat moment, maar heb wel mensen er in zien gaan wat niet terecht was, maar gesepareerd werden vanuit gevoelens van onveiligheid of angst van het personeel terwijl eerder ingrijpen het vorkomen kunnen worden
Door de rust op de afdeling te bewaren doormiddel van gesprekken en ontspanning kan je de escalatie op de afdeling voor komen zodat iemand minder snel in de separeercel beland.

Deze tekst kwam uit 2010 nu in
2018 wordt er meer bejegend omgegaan met separatie